Ondertussen is het alweer meer dan twee weken geleden dat we in Boedapest zaten. Eerst was er het plan om in Boedapest zelf blogposts online te zetten, maar we hadden er zo een goede tijd dat we besloten om dit voor thuis te houden en 100% te genieten van de vakantie. Eens we weer thuis waren vielen we meteen weer in de veel te drukke realiteit, waardoor wacca even stilstond. Maar geen getreur, we hebben heel wat ideeën, dus bij deze mogen jullie weer regelmatig een blogpostje verwachten!

Nu, Boedapest. Even kort samengevat: Boedapest is een stad van genieten, ellenlange wandelingen, heerlijke sferen opsnuiven, kijken naar oude mensen, prachtige architectuur, overheerlijk eten, veel restaurants en koffiehuizen…

---

Zoals elke stad en vakantie zijn het niet de toeristische trekpleisters die onze vakantie maakten, maar wel de dagdagelijkse gang van zaken in Boedapest, de locals en vooral, het beste gezelschap: het lief!

We deden heus niet alle toeristische attracties, stonden niet elke morgen om 9 à 10u die hard buiten om tot kot in de nacht sightseeing te doen. We bezochten geen musea en namen maar 1x de metro. Wat in godsnaam deden we daar dan? Wandelen, heel veel wandelen. Tot rust komen, even uit het dagelijkse leven stappen en éindelijk nog eens 5 dagen non-stop bij elkaar zijn. Kijken, observeren, gebouwen in ons opnemen, de verandering in architectuur bekijken, ook in oude vervallen gebouwen de schoonheid zien… 
Aangezien we maar 1x de metro namen wandelden we in totaal 72km… (Laurent hield dit bij met een stappenteller applicatie). En lieve vrienden, als ge 72km wandelt, dan ziet ge veel!

Wat mij het meest bijbleef? Waarvan ik helemaal warm werd vanbinnen? Wat me deed leven? Hier een lijstje:

Den taxi

Onze host van het appartement was zo vriendelijk geweest een taxi voor ons te boeken. De chauffeur ging ons opwachten, eens we hem zagen staan liepen we naar hem en begroetten hem enthousiast. Het was een typisch Hongaarse oude man, we schatten hem midden de 60. Hij beheerste geen woordje Engels dus legde hij met handen en voeten uit dat we op een bepaalde plaats moesten wachten op hem. Uiteindelijk kwam hij al puffend aan met zijn oude auto (die we ongeveer 22 jaar schatten). De rechter achterdeur ging niet meer open langs de buitenkant (maar niet getreurd, de chauffeur deed de deur wel langs binnen open!), het raam van de bestuurderszetel ging niet meer open (maar niet getreurd, aan de slagbomen doe je wel even je deur open), er was nog maar één zetel waarvan de gordel nog dicht ging (maar niet getreurd, de auto kon toch niet sneller rijden dan 60 km/h (en ook dàn trilde hij alsof hij uit elkaar ging vallen)). Jaja. We hebben eens raar gekeken en vooral goed gelachen. Speciale chauffeur, speciale auto… En eerlijk? Komaan, dat maakt het toch?

Tijdens de rit keken we niet enkel naar de auto die totaal niet meer in orde is, maar ook naar buiten… We zagen billboards, veel billboards, grote billboards, billboards met vanalles en nog wat. En nog nooit zag ik zoveel billboards met bikinimodellen. Het is ons toen voor de eerste keer opgevallen dat Boedapest een veel Amerikaansere stad is dan bijvoorbeeld Brussel.

Ons appartement

Ons appartement was zo super dat er daar later nog een blogpost over komt (met een verslag over onze eerste ervaring met airbnb). Het is maar dat ons appartementje een deel van onze vakantie compleet maakte en dat die gewoon in dit lijstje thuishoort…

Onze eerste wandeling in Boedapest

De eerste dag stonden we om 11u30 al buiten om de stad te gaan verkennen (zo opstijgen om 6u30 heeft zo zijn voordelen!). We trokken naar de Donau, wandelde die een heel eind af, namen dan een brug naar Buda en liepen dan weer langs het water op ons gemakje verder en gingen terug naar Pest. We zagen de eerste straten van Boedapest, zagen de eerste mensen en gebouwen, zagen het parlementsgebouw, de eerste gele trammen, de eerste koffiehuizen, de donau, het monument ‘Schoenen op de oever van de Donau’ (dit is een eerbetoon aan de Joodse slachtofers van de naziterreur. Er staan 60 paar gietijzeren schoenen, dit omdat vroeger de Joden verplicht werden hun schoenen uit te doen, waarna ze doodgeschoten werden in de Donau…).
Onze eerste wandeling was goed voor zo een 18 000 stappen, en het was tevens een prachtige eerste wandeling…

Andrássy út

Andrássy út is een boulevard van 2,5km lang. Ze noemen hem de ‘Champs-elysée’ van Boedapest. In totaal liepen we deze boulevard vier keer volledig door, en aangezien het een belangrijke baan is liepen we ook meerdere malen kleine stukjes. Andrássy út is prachtig. Je ziet er zo-veel… Hij begint ongeveer 500m verder van de Donau en eindigt aan het heldenplein. Je hebt er heel dure merkwinkels, veel kleine wegen die leiden naar gezellige pleintjes met restaurants, 1 kruispunt vol met fastfood restaurants (waar heel opvallend vòòr de burger king een massa aan producten op de zwarte markt worden verkocht, van (fake!) iPhones tot bh’s tot broeksriemen. En het grappige? énkel voor de burger king kom je de verkopers tegen…), wat verderop heb je een kruispunt met heel grote prachtige gebouwen (en ookal hebben sommige gebouwen dringend een opknapbeurt nodig, wàt een architectuur!). Eens je voorbij dat kruispunt bent kom je aan je linker en rechter kant een hele hoop villa’s tegen. Een beetje te vergelijken met het miljoenenkwartier in Gent… En voor je het weet heb je die 2,5km afgewandeld en ben je aan het heldenplein met het prachtige monument Hősök tere. Tevens een monument dat ik véél kleiner verwachtte. Twee keer zagen we het monument, en twee keer stonden we versteld van de grootte, de kracht, …

Anyway, als je naar Boedapest gaat, neem niét de metro onder de grond, dan zie je niets… Gebruik die voeten en loop de boulevard op je gemakje door. We liepen ze vier keer volledig door en vier keer zagen we nieuwe dingen en ik ben er zeker van dat je nieuwe dingen blijft zien…

De vijver met eendjes

Jup, je leest het goed. Een vijver met eendjes hoort ook thuis in dit lijstje… De laatste dag wouden we naar de zoo gaan. Het is de oudste zoo van Europa, met een prachtige architectuur. Dit leek me dus wel interessant en leuk om te doen. Eenmaal we daar aankwamen zagen we hoe verlaten die zoo eruit zag… Als je langs de zoo liep en naar binnen gluurde zag je niémand lopen en was er nergens een dier te bespeuren… Uiteindelijk besloten we de zoo te laten voor wat het is. We liepen naar een vijver die daar dicht bij is en zetten ons op ons gemakje in het zonnetje (die al heel de week verstoppertje aan het spelen was en er voor de eerste keer doorkwam)… Er zaten nog een aantal mensen op een bankje aan de vijver, geen toeristen, vooral oude mensen die even tot rust willen komen van de drukke stad. Naast ons kwam er een oude Hongaarse mevrouw zitten. Geen tanden meer, typische klederdracht, een sjawl over het hoofd… Beetje bij beetje kruimelde ze brood en gooide het naar de eenden en duiven. Dit hield haar toch zo een 15 minuten bezig. Je zag haar genieten, die pretoogjes, de glimlach… Daarna kwamen er nog een aantal kindjes die ook met volle overgave brood gooiden. We hebben er een heel tijdje gezeten, en het klinkt raar, maar dit moment had mijn dag gemaakt. Opeens was ik blij dat de zoo er zo verlaten uitzag. Het was zo heerlijk gewoon te zitten in het zonnetje en te observeren…

Széchenyi

Széchenyi is een bekend thermaal bad en is tevens een van de dingen waar ik het meest naar uitkeek… Er waren een hele hoop binnenbaden en 3 grote buitenbaden. De binnenbaden vonden we allebei niet meteen de moeite. Je had verschillende baden, met verschillende temperaturen en watersamenstellingen (Aangezien ons Hongaars niet om over naar huis te schrijven is en er enkel hongaarse informatie aan de muur hing kan ik je geen details geven over die speciale samenstellingen, maar soms rook het anders of had het een andere kleur). Er waren sauna’s waar we even inzaten, maar held zoals ik ben, dat klinkt altijd heerlijk, maar er écht lang inzitten kan ik niet… Maar dan had je de drie buitenbaden, en die waren heerlijk! Eén bad had een snelwaterbaan, bubbels en een temperatuur van 34°. Een ander bad was kouder en was puur om in te zwemmen (daar zijn we mooi uitgebleven, brrrrr) en het andere bad was een heerlijk warm bad (38°) met een fontein. Heerlijk… Picture this: het is aan het regenen, je ziet het donker worden, door de dampen van het hete water in de ijskoude buitenlucht zie je bijna niemand anders… Heerlijk… Ik zou er zo nog eens gaan inzitten om te ontspannen! Foto’s hebben we helaas niet, want ik wist niet in hoeverre het betrouwbaar was om daar jouw dure DSLR achter te laten, dus liet die thuis… (voor de mensen die naar Széchenyi willen: ik denk wel dat het betrouwbaar is en zou hem in het vervolg wel meenemen…)

 

Dat het geweldig was? Dat hebben jullie nu wel door… Dat ik nog eeuwen zou kunnen blijven praten? Dat waarschijnlijk ook… Vandaar dat ik deze blogpost opgedeeld heb in 2 delen… Maandag mogen jullie het tweede deel verwachten!