Het Montmartre, Franse toeristenplek bij uitstek. Toen we op mijn achttiende verjaardag naar Parijs gingen liet het een heel goede indruk op mij na. Het was er gezellig, dat adembenemend uitzicht over Parijs, die mooie trappen, om dan nog maar te zwijgen van dat typisch Frans restaurant met zijn live pianist…

Met volle verwachtingen en goesting trokken we de tweede dag naar het Montmartre. We hadden er een hele middag voor uitgetrokken en dat restaurant met pianobar leek me ideaal voor een gezellig afsluitend diner.

De metro zet ons – zoals altijd – vlekkeloos af, deze keer in ‘Anvers’. Dit ligt niet ver van Sacre Coeur en is de meest praktische uitvalsbasis.

Langs verwaarloosde lelijke Franse straten lopen we naar de Sacre Coeur. Souvenirwinkels wisselen elkaar af met extreem goedkope en slordige klerenwinkels. “Wat is dat hier? Waar is het charmevolle Parijs naartoe? Montmartre? Hallo?”

Eens aangekomen aan de typische ingang van het Sacre Coeur zien we dat we niet zomaar kunnen passeren. Een bende gekleurde mannen versperren de ingang. Terwijl ik zeg “we zijn prooien voor de leeuwen” worden we vastgepakt. Met vier man tegelijk proberen ze een bandje rond onze arm te doen. Maar we maken duidelijk dat we niet geïnteresseerd zijn. We hebben elkaars hand nog vast en de eerste opdringerige personen hebben we kunnen afschudden. Maar ze wisselen elkaar al snel af. We worden agressief vastgepakt met een valse glimlach en de vriendelijke woorden “don’t worry be happy”, “hakuna matatta”. Inspelen op belachelijke stereotypen, alsof dat werkt en ik uw greep rond mijn polsen plots zal aanvaarden. Ik probeer mij los te schudden, maar de greep wordt harder. Ondertussen zie of hoor ik Laurent niet meer. Tot ik mij echt kwaad maak, mij agressief los schud en weg loop. Ze roepen me nog wat na maar laten me met rust. Ik zoek Laurent maar vind hem niet meteen. Ik draai wat hulpeloos rond, tot ik hem zie staan, omsingeld en vastgepakt door zes man. Ik loop naar hem toe en hoor hem dreigementen maken dat hij de politie zal bellen. Ze worden boos. Er komt nog wat versterking toe, tot hij zijn dreigement nog eens laat vallen en ze hem beetje bij beetje loslaten met de woorden ‘riskeer het van de politie te bellen’. Ik neem Laurent zijn arm en trek hem mee naar boven. We worden beiden nog nageroepen.

Toeristen. Prooien. In Parijs. Het zou een van de schoonste Europese steden moeten zijn. Charme. Authenticiteit. 

Welja, charme en authenticiteit. Waar zijn jullie gebleven in het Montmartre? Vergaan in het toerisme? Of erger nog, vergaan door mensen die misbruik maken van het toerisme en elke mooie plaats moeten veroveren met hun onnozele bandjes, namaak zonnebrillen, … Tot het van hen is? Tot alle charme en schoonheid verdwenen is? Tot de sfeer onbepaald is geworden?

We staan aan de Sacre Coeur, maar erg veel aandacht geven we het monument niet. We kijken naar beneden en zien hoe andere toeristen op exact dezelfde manier behandeld worden. De ene probeert zich los te schudden, de andere ondergaat met schrik hun ritueel. We zien hoe iemand van Chinese afkomst meespeelt. Na wat gedans en geshow heeft hij een armbandje rond zijn arm. Hij bedankt vriendelijk de andere man en wil weglopen. Terwijl hij de eerste stap zet wordt hij vastgenomen. Plots is er versterking en staan ze met vier man rond hem. Het gesprek horen we niet, maar de lichaamstaal zegt genoeg. De man van Chinese afkomst vindt niet dat hij moet betalen voor het bandje, omdat hij er in eerste instantie niet om vroeg. Na vijf minuten discussiëren, agressief zwaaien en lichamelijk tegenhouden haalt de man zijn portefeuille boven en gooit een briefje van tien euro naar de mannen. Boos loop hij weg.

Serieus? Is dit het nieuwe toerisme?

Kwaad was ik, of wacht, ben ik nog steeds. Meer en meer erger ik mij aan de manier waarop grootsteden ontwikkeld zijn en gewoon geworden zijn aan het toerisme. Het is een bron van inkomsten, en dat is goed. Tenminste, als de bron van inkomsten op een gezonde – en legale – manier gebeurt. Meer en meer lijden die grootsteden onder het toerisme. En eerlijk? Ik maak me zorgen en vraag me af hoe het toerisme er binnen twintig jaar zal uitzien.

Vorige zomer gingen we naar Lucca, Firenze, Pisa… Bij alle steden gingen we met een gemengd gevoel naar huis. Schone steden. Maar dat overdreven uitgemolken toerisme? Spijtig.
Zijn wij eigenlijk niet gemaakt voor grootsteden? Misschien.
Maar waarom zijn wij dan wel gemaakt voor gezellige charmevolle stadjes? Den rustigen buiten? Omdat die nog ongerept zijn.
En kan je dat verwachten van steden zoals Parijs? Neen.
Maar is het uiterst irritant en belachelijk dat bovenstaand verhaal vandaag de dag realiteit is?  Ja.
Gaan we daarom binnenkort naar het ongerepte Portugal gaan genieten van den buiten? Ja.

En eerlijk? Dat uitgemolken toerisme is zo zo zo spijtig. Want Parijs en Montmartre. Gij zijt zo schoon.