Dag 4: Vandaag gaan we naar het hoogste punt!

Gisterenavond besloten we om vandaag een nieuwe piste uit te testen. De ski- en snowboardpro’s gingen toen naar het hoogste punt en vonden daar een blauwe piste die ondertussen ook voor mij haalbaar is. Eens we via de stoeltjeslift zijn aangekomen bij de vertrouwde piste van gisteren, staat Laurent enthousiast rond te springen op zijn snowboard. “Kom Liesbeth, gaan we nu al naar het hoogste punt?”, “Goe zot gij, eerst nog wat opwarming op mijn vertrouwde vriend!”.

We gaan weer naar beneden langs de brede blauwe oefenpiste. Patrick skiet voor mij, ik probeer hem te volgen. Plots stopt hij, “Liesbeth, nu moeten we meer en meer naar het parallelskiën proberen gaan. Je staat in volle vertrouwen op je skies, dus het volgende is om te draaien zonder een huisje te maken. Ge skiet parallel naar beneden, remt af door een huisje te maken, draait, heft je voet op en zet er hem weer parallel bij”.  Het is trial and error, ik volg Patrick en beetje bij beetje merk ik dat het beter gaat. Parallel skiën, huisje, draaien, voet bij zetten, parallel skiën, huisje, draaien, voet bij zetten… Momenteel neem ik nog de volledig breedte van de piste in, maar aangezien de piste boven smallere stukken heeft probeer ik nu een veel kleiner stuk van de piste in te nemen. Het gaat aardig (en stiekem ben ik écht wel trots dat ik op dag 4 al zo ver sta!)

Laurent raadt mij aan nu naar boven te gaan en niet te wachten tot ik lichamelijk al wat meer uitgeput ben. En gelijk heeft hij! Met een kloppend hart skie ik naar de stoeltjeslift en neem ze naar boven. Voor we het weten staan we op 2800m. Waw! Dat uitzicht!

Met het zonnetje op mijn smoel vertrekken we naar beneden. Laurent gidst me naar de juiste piste en af en toe werd er gezegd ‘oké Liesbeth, vanaf dat punt moet ge gewoon récht naar beneden gaan, want daarna moet je weer naar boven en anders gaat ge serieus moeten bijsteken’. Met het schijt in mijn broek zet ik mijn skies parallel, knal ik naar beneden en ga in volle snelheid recht naar beneden. Altijd opnieuw lukt het mij, terwijl ik andere skiërs zie prutsen en bijsteken naar boven, zoef ik ze voorbij met de snelheid van mijn aanloopje. Hahahaaaa, zalig! Ik ben niet meer de grootste prutser van de piste! Zonder vallen beland ik weer aan de voet van de stoeltjeslift, en voor de rest van de dag doen we deze zalige piste.

Dag 5: Het stormt & we skiën naar La Joue Du Loup

We hadden 4 dagen schitterend weer, dus mij hoor je niet klagen bij de sneeuwval over vandaag. Hell no, die sneeuw is meer dan welkom! Laurent en ik vertrekken deze morgen voor het eerst alleen. We skiën van onze chalet naar beneden (ja, op die piste die ik in het begin nog te voet naar beneden moest gaan!). We gaan meteen volledig naar boven en genieten van een extreem lege piste. Deze piste doen we een aantal keer opnieuw, gewoon omdat ze zoooo zalig is!

Tegen de middag spreken we af met Laurent zijn ouders. Zij hebben sandwiches gesmeerd die we in de vers vallende sneeuw verorberen. Daarna gaan we alle vier naar La Joue Du Loup. Opnieuw een nieuwe piste. Het begin is relatief plat, en op de stijlere stukken is het belangrijk om recht naar beneden te skiën om snelheid te halen. Daarna komen we op een bredere piste, die toch op een bepaald stuk behoorlijk stijl is. Ze is blauw, maar iedereen is het er over eens dat dit stukje rood is. Zonder vallen skie ik ze op mijn gemakje naar beneden. De maks! We zijn in La Joue Du Loup en dat stijle stukje lukte zonder vallen! Wie had dàt gedacht? Dat ik tegen het einde van de vakantie mee kan met de rest? We nemen de stoeltjeslift terug naar boven, waarna we opnieuw de lift naar 2800 meter nemen. De piste naar La Joue Du Loup was zo leuk dat we gewoon nog eens van het hoogste punt in 1x naar het dorpje skiën.

Mijn knieën beginnen wat pijn te doen, dus we beslissen om te starten aan onze tocht huiswaarts. Om naar huis te geraken moeten we eerst nog een ander liftje nemen, eentje die ik nog nooit nam. Geen idee wat de officiële benaming is, maar het waren paddestoelliftjes met rekkers die gewoon blijven ronddraaien. Jij moet maar snel genoeg een schijf kunnen pakken, die tussen u benen steken & zorgen dat ge maar mee zijt met het tempo van het liftje. Laurent legt mij alles geduldig uit, ik staar vol verwondering mijn voorgangers aan en dan ga ik mij klaar stellen. Ik laat een aantal paddestoelen passeren en wanneer ik mij klaar voel steek ik er een tussen mijn benen & laat mij voortslepen. Oef! dat is al gelukt! De sneeuw aan de treklift ligt er ongelofelijk slecht bij. Je ziet dat deze treklift niet vaak gebruikt wordt en door de hoopjes sneeuw en vreemde lift moet ik ongelofelijk mijn best doen op de piste te blijven. Het laatste stukje is ongelofelijk stijl, de lift trekt enorm hard en door de scheve sneeuw ski ik continu naar links. Uiteindelijk ben ik er geraakt, laat de paddestoel schieten en zie dat ik al voorbij de piste ben. Al ploeterend geraak ik op de piste en zetten we onze tocht in naar onze chalet.

Ook deze pistes zijn volledig nieuw voor mij. Het weer wordt instant slechter en op een bepaald moment zie ik letterlijk maar 2 meter voor mij uit kijken. Als ik Laurent even niet meer zie geraak ik volledig in paniek. Gelukkig wacht hij op mij en blijft hij de rest van de rit op mijn tempo snowboarden.

Het weer vandaag was zot geschift, het was zalig om bijna alleen op de pistes te zitten, het was zalig om eindelijk met de rest mee te kunnen en om zoveel nieuwe pistes te leren kennen (en dit met zo een weer!).

Dag 6: Nog wat storm

Zoals ik hier boven al zei hadden we deze week al heel goed weer en hebben we écht niet te klagen! Vandaag sneeuwt het harder dan gisteren, om dan nog maar te zwijgen over de wind… Laurent en ik vertrekken weer alleen. Eens we aan de liften zijn zien we dat er heel wat gesloten zijn. Oké, het sneeuwt, maar we snappen absoluut niet wat het probleem is. We nemen de enige stoeltjeslift die open is, skiën een stuk naar beneden, waarna we met een stokkenlift terug hoger gaan. Op de stokkenlift is de sneeuw niet te harden. Ze klettert keihard tegen mijn gezicht, de lift valt twee keer voor een lange tijd stil, en na ongeveer 20 minuten zijn we eindelijk boven. Hoewel we opnieuw naar La Joue Du Loup gingen skiën zie ik het plots niet meer zitten. Want La Joue Du Loup = die irritante treklift van gisteren. Toen was ze al moeilijk, wat zou het vandaag wel niet zijn!

Uit schrik om op de laatste dag mijn voeten te breken skiën we terug naar de chalet. Terwijl Laurent met zijn vader de sneeuw trotseert blijf ik samen met Viviane binnen. We eten een soepje, gaan op ons gemak even naar het internetlokaal (serieus, hoe achterhaald is dit?!) en als ik de zon wat zie vechten tegen de wolken, en in de verte 2 stoeltjesliften zie werken ga ik snel terug naar huis, haal ik mijn skies uit het opbergkot en skie ik voor de rest van de middag nog met Laurent en Patrick. We nemen nog wat nieuwe pistes, waarvan één heel moeilijke. Ze laten mij offroad gaan, en ik val twee keer in een kei dikke pak sneeuw (dat komt er van als je met een dummy offroad gaat).

Volledig voldaan van deze vakantie – van wat ik allemaal leerde, van wat ik nu kan – gaan we onze skies terug brengen. Geen haar op mijn lijf die er aan denkt opnieuw twee jaren wintervakantie over te slaan. Dit wordt traditie. Ik wil beter leren skiën. Ik wil even snel dan Laurent van den berg kunnen zoeven. Ik wil volledig juist parallel kunnen skiën. Ik wil eigenlijk nu alweer vertrekken terwijl we hier nog staan. Deze vakantie was zo ontspannend intensief.

Na drie jaar snowboarden, 2 keer gescheurde ligamenten, heel wat gevloek en gepruts heb ik beslist eens een jaar te skiën. Zoals jullie hierboven konden lezen is mij dat enorm bevallen. Iedereen zal wintersportvakanties anders ervaren, maar als je echt merkt dat de uitgekozen sport je toch om de een of andere onverklaarbare reden niet ligt, kan ik je alleen maar aanraden eens een jaartje iets anders te proberen. Iedereen zei dat ik zot was ‘want ge moet weer vanaf nul beginnen’. Maar ik ben alvast enorm blij dat ik toch mijn goesting deed! Ik sta verder met het skiën dan dat ik na 3 jaar snowboarden stond, ik kan eindelijk mee met de rest, en heb er ongelofelijk veel plezier in. Uiteindelijk is dat toch het enige dat telt?
Moet ik nu echt weer een jaar wachten?

Deze blogpost is een vervolg op “leren skiën in 6 dagen (part 1)”