Britta (van de übercoole muziekblog tweehuizenverder) en haar lief trokken in juli naar Normandië. Ze breidden een vervolg aan onze roadtrip van vorig jaar, en vond dat ook deze tips niet mochten ontbreken op Wacca. Dus zo geschiedde, nen gastblog om van te watertanden… Pareltjes van Normandië die wij vorig jaar gemist hebben, dedju (een nieuwe reden om terug te gaan, hoera!).
Toen mijn lief en ik begin dit jaar research deden voor een korte autovakantie niet al te ver van huis, kwamen we met Liesbeth’s roadtrip in het achterhoofd al snel bij Normandië uit. Wel kozen wij daar voor een vaste verblijfplaats. Waar die zou zijn, was afhankelijk van het tofste huisje dat we op Airbnb zouden vinden. Onze keuze viel op een stenen bouwsel in Négreville, een klein dorpje centraal in het noorden van het departement Manche is gelegen.
In de noordelijke helft van dit departement hebben we vrijwel alle uithoeken bezocht. Zo ook Saint-Vaast-La-Hougue en Barfleur waar Liesbeth reeds over schreef. Net zoals zij en haar gezelschap ervoeren we heerlijke vergezichten en een gezellig vissersdorpje met lekker eten. Daar ga ik het dus niet meer over hebben. Wel gaan we verder waar haar roadtrip eindigde, voorbij Barfleur.
Gatteville-Le-Phare
Omdat we voor ons diner nog wat tijd te vullen hadden, reden we na ons bezoek aan Saint-Vaast-La-Hougue door naar Gatteville-Le-Phare. Dit dorpje ligt enkele kilometers ten noorden van Barfleur en is vooral gekend voor z’n – ra ra – vuurtoren! We dwaalden rond op de talrijke rotsen rondom, en namen plaats op de voet van de hoge toren. Het viel ons op dat er vaak mensen binnen werden gelaten in de toren. Omdat er op de ruit een bordje ‘exposition’ hing, vermoedde ik dat er daar een tentoonstellingsruimte zou zijn. Toch kreeg ik na een klein kwartiertje meer en meer het gevoel dat je effectief naar boven kon, en daarom wandelden we gauw naar het onthaal twintig meter verderop. Het was ondertussen half zeven, en bij de openingsuren stond dat het tien minuten later zou sluiten. De twee onthaaldametjes riepen ons echter in het Frans toe dat als we nog naar boven wilden, het wel nu moest en we tijd hadden tot zeven uur. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen en we telden met plezier 3€ p.p. neer. We werden binnen gelaten en leerden vervolgens op het infobord dat er ons zo maar eventjes 365 trappen te wachten stonden. Laat ons zeggen dat dit binnen onze beperkte tijdspanne een uitdaging vormde. Een kleine tien minuten later stonden we weer buiten, maar wel heel wat meters hogerop. En wat. een. uitzicht! De beelden spreken ongetwijfeld voor zich.
Cherbourg
Op onze voorlaatste dag trokken we dankzij het miezerige weer niet richting Mont-Saint-Michel zoals initieel gepland, maar naar het nabij gelegen stadje Cherbourg. Op het mooiste zicht word je getrakteerd bij het binnenrijden. De rand van de stad en de omliggende dorpjes zijn gelegen op krijtrotsen, en hoewel die voornamelijk bebost zijn, zag het er toch indrukwekkend uit. Het gedeelte dat wij van de stad zagen, vnl. de winkels en centrale pleintjes, is geen must see. Als je in de regio wil shoppen is dit ongetwijfeld de beste plek, maar voor de gezelligheid hoef je het niet te doen. Desondanks toch geen spijt van hier gepasseerd te zijn, zo hebben we dat ook weer gehad.
La Hague
Onze eerste mini-roadtrip ging richting de ‘oostkust’ van het departement. We zouden eerst rijden naar de Cap de La Hague en vervolgens improviseren. Aangezien het plaatsje waar we heen wilden (Goury) voor onze GPS onbekend terrein was, gaven we bij benadering onze eindbestemming in. Onderweg maakten we een tussenstop bij uitkijkpunt Les Treize Vents, wat toch nog verder van Goury bleek te zijn dan we dachten. Dus reden we verder met Google Maps, om zo wel vlotjes daar te arriveren.
Wat hadden we daar niet verwacht maar was er wel: een vuurtoren! Deze stond echter een eindje in de zee en was dus niet te beklimmen, maar wel fotogeniek. Voorts is er een standbeeld, een verrekijker en een keienstrand, waar we een eindje op hebben gewandeld. Helemaal alleen ben je er overdag volgens mij nooit, maar het was er allesbehalve een volkstoeloop. Het uitzicht op het nabij gelegen eilandje mocht er bovendien ook wezen.
Carteret
In de informatieboekjes die bij onze Airbnb te vinden waren, had ik gelezen over Barneville-Carteret. Twee dorpjes aan de oostkust waar wél zand op het strand te vinden zou zijn (dat hoort er toch een beetje bij, vind ik). Een klein uurtje later stonden we zo met onze sneakers vol zand op een wijds strand waar het zonnetje scheen. Geen verborgen plek, wel een rustige. De voornaamste bezienswaardigheden waren de uitstekende klif mét paragliders en het Britse eiland Jersey in de verte. Dit is ongeveer 25 km verwijderd van waar wij stonden, maar toch dicht genoeg om mijn gsm wijs te maken dat ik me daar bevond (gelukkig stond de roaming af, want 14,52€ per MB is – euhm – best pittig). Een aangenaam voordeel was de ontvangst van BBC Radio 1 op de autoradio, en dat ging loepzuiver door tot bij ons huisje. Ge zijt een muziekfreak of ge zijt het niet hè ;). Maar dus: een strand waar het fijn vertoeven is en waar je gerust een heel eind kan wandelen.
Tot zover het verslag van onze Normandië trip. Wij deden in onze reis ook nog Valognes, Briquebec (marktje), Saint-Mére-Eglise (de befaamde parachutist en het donderdags marktje) aan. Allen fijne dorpjes maar nu ook niet per se must sees. Als je in de zomer toch in de buurt bent, doe dan wél het Labyrinthe Végétal op de D902 tussen Valognes en Briquebec aan, al is het maar om de knettergekke Fransoos z’n uitleg te zien doen. Au revoir!
[stag_button url=”https://www.facebook.com/WaccaTravel/” target=”_blank” style=”black” size=”small” type=”normal” icon=”facebook” icon_order=”before”]Like ons op Facebook[/stag_button] [stag_button url=”https://www.instagram.com/wacca.be/” style=”black” size=”small” type=”normal” target=”_blank” icon=”instagram” icon_order=”before”]Volg ons op instagram[/stag_button]