De fietsvakantie van vorig jaar in de Cévennes beviel ons zo hard, dat we voor eind juni twee weken Provence boekten. Klimmen tussen de glooiende lavendelvelden, kuieren in kleine dorpjes, Franse wijntjes aan het zwembad. En stiekem, heel stiekem droom ik ervan die grote kale reus te bedwingen met mijn fiets. Starten aan de voet doen we sowieso, of we heelhuids boven gaan komen is een ander verhaal.

Maar goed, bij sportdoelen hoort een sportplan en voorbereidende klimweekendjes. Naar jaarlijkse traditie trokken wij dit paasweekend naar de Ardennen om heel wat klimmeters te malen. Ze voorspelden 3 dagen non-stop regen, en wij vertrokken vol goede moed en hoop dat ze daar bij het KMI nen serieuzen misser sloegen.

Hoop doet fietsen blijkbaar, want op dag 1 maakten we – in den drogen – een ritje van 82km, en klommen we 1600 hoogtemeters! De afstand is bijna verwaarloosbaar, maar die klimmeters dames en heren behaalden we zelfs in de Cévennes niet vorige zomer. Dus jawadde, dat ritje kon tellen! We reden berg op berg af langs prachtige akkers, bossen, boerenwegels… We reden een heel stuk in België en brachten ook nog een bezoekje aan Luxemburg om daar onze rit af te sluiten met een klimmeke van 4km lang. ’t was schoon. De Ardennen toonden nogmaals dat ge eigenlijk echt geen 1000km moet rijden om goed te kunnen klimmen.

Hoop deed mij ook op dag 2 fietsen, weliswaar een soloritje (Laurent had er een helse nacht op zitten en lag compleet geveld met de griep in bed…) in regen, wind en hagelbuien. Buienradar zei dat het niet meer ging regenen, dus ik optimist zijnde vertrok in lichte druppels “want ’t gaan de laatste zijn”. Na 53km en 866 hoogtemeters kwam ik gelijk een verzopen kieken terug ’thuis’. Flandrien in de Walen. Eenzame hoogtemeters stoempen in weer en wind. Want die kale reus gaat nog veel minder mild voor mij zijn (of wat ik mezelf ook allemaal wijs maakte om te blijven gaan). Onvergetelijke rit. Ik zou liegen moest ik verkondigen dat dit de laatste keer in de regen was. Het is doodgaan, maar daardoor zo memorabel. Er is geen betere manier om den buiten écht te beleven dan in ’t zadel. Op goede en slechte dagen.

Hoop deed ons op dag 3 niet fietsen, en zo snel mogelijk naar huis rijden. Laurent had er weer een helse griepnacht opzitten, dus ik pakte voor dag en dauw ons boeleke en reed met een slapend lief in enen trok 250km terug naar huis.

Net zoals vorig jaar reden we door het weer en door plotse griep niet het aantal ritten en hoogtemeters zoals gehoopt. Uitvluchten genoeg dus om wekelijks in onze schone Vlaamse Ardennen te gaan klimmen. Want of het met succes zal zijn of niet, eind Juni staan wij aan de voet van de Mont Ventoux. En nu ik het officieel heb staan schreeuwen opt internet, kan ik maar beter zorgen ook te eindigen op den top.

[stag_button url=”https://www.facebook.com/WaccaTravel/” target=”_blank” style=”black” size=”small” type=”normal” icon=”facebook” icon_order=”before”]Volg ons op Facebook[/stag_button] [stag_button url=”https://www.instagram.com/wacca.be/” style=”black” size=”small” type=”normal” target=”_blank” icon=”instagram” icon_order=”before”]Volg ons op instagram[/stag_button]